زورخانه؛ از مرام تا مقام

در ذهن ما ورزش باستانی را اغلب افراد سن‌و‌سال‌دار یا نهایتا جوانان انجام می‌دهند، اما واقعیت این است که زورخانه، کوچک و بزرگ نمی‌شناسد و کودکان و نوجوانان هم از آن استقبال می‌کنند؛ مانند سیدحسین واعظی‌نسب، دانش‌آموز کلاس پنجم دبستان شهید‌محمود کاوه در محله رسالت که بعد‌از سه سال ورزش باستانی، حسابی به فوت‌و‌فن آن وارد و برای شهر و استانمان افتخار‌آفرین شده است.

- از چه زمانی و چرا اهل زورخانه شدی؟
‌از هشت‌سالگی به زورخانه می‌روم. ورزشکار‌شدنم با آشنایی اتفاقی برادربزرگم سیدمحمد با زورخانه شهید‌احمدی شروع شد؛ خودش چند‌روزی رفت و بعد، از پدرم خواست همراهش برود. پدر نیز بعد از یکی‌دوبار تجربه این ورزش به من پیشنهاد کرد همراهشان شوم. یک شب به زورخانه رفتم و از این ورزش خوشم آمد و ادامه دادم. کم‌کم برادر کوچکم نیز که پنج‌سال دارد، به جمعمان پیوست و مدتی است که می‌توان گفت خانوادگی به زورخانه می‌رویم.


- در زورخانه چه حرکاتی انجام می‌دهید؟
ابتدا نرمش می‌کنیم تا گرم شویم. بعد روی تخته‌ای که نماد شمشیر است، شنا می‌رویم. در مرحله بعد، چند نرمش باستانی و پس از آن هم، میل‌گیری تند و آهسته و حرکات باستانی مثل کباده و سنگ و در آخر هم چرخ‌زدن انجام می‌شود؛ همه این‌ها با ضرب مرشد صورت می‌گیرد و تقریبا یک‌ساعت‌و‌نیم طول می‌کشد.


- از سختی‌ها و شیرینی‌های ورزش باستانی برایمان بگو.
به‌جز سنگ و کباده که برایم سنگین است و توان انجامش را ندارم، همه حرکت‌ها را بلدم؛ البته میل‌بازی هم از حرکت‌های خطرناک زورخانه است و حتی یک بار میل به زیر چشمم خورد، اما به قول مربی‌ام که مقام کشوری میل‌بازی دارد، هرچه بیشتر ضربه یا به‌اصطلاح خاک این ورزش را بخوری، ترست هم بیشتر می‌ریزد و بهتر یاد می‌گیری.

از شیرینی‌هایش هم این است که به‌صورت تیمی با هم‌سالانم برای اجرای ورزش باستانی به جا‌های مختلف مانند پدیده شاندیز، برنامه پهلوون شبکه ورزش، پخش زنده شبکه خراسان در آرامگاه فردوسی دعوت شدیم.


- چه رتبه‌هایی کسب کرده‌ای؟
در مسابقات باستانی مشهد و استان در بخش حرکت انفرادی، رتبه اول و در مسابقه میل‌بازی، در مشهد رتبه اول و در استان رتبه دوم را کسب کردم. در مسابقات تیمی ورزش باستانی هم تیم ما دوم شد.

- ورزش باستانی از قدیم به پهلوانی و اخلاق‌مداری مشهور است؛ برای سیدحسین هم این‌طور بوده است؟
بله، مهم‌ترین چیزی که در زورخانه دیده و آموخته‌ام، ادب، مرام و معرفت است. از‌طرفی به قول مربی‌مان، برای ورزش زورخانه باید هم استعداد داشت، هم علاقه؛ کم نبودند دوستانم که با دیدن علاقه من به این ورزش آمدند، ولی نتوانستند بمانند. به‌همین‌دلیل، هم با سختی‌هایش کنار آمده و ماندگار شده‌ام هم درکنار تحصیل، آن را ادامه می‌دهم و درس‌هایم نیز خوب است.

* این گزارش یکشنبه ۱۳ اسفندماه ۱۴۰۲ در شماره ۵۵۹ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.